Γεια σου. 

Είμαι ο πρωθυπουργός σου.

(Είναι και γαμώ τα επαγγέλματα, θα πρότεινα κάποια στιγμή να το δοκιμάσεις κι εσύ. Αλλά ρε ξέχασα, σε αυτή τη χώρα “η δουλειά” πάει από πατέρα σε γιο… Οπότε ξέχνα το. Sorry)

Τέλος πάντων.
Ήδη γνωρίζεις πως έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που εκλέχτηκα στη θέση του πρωθυπουργού. Ας μη κρυβόμαστε, από τότε που έγινε αυτό, σχεδόν από την πρώτη μέρα, σου έχω αλλάξει τα φώτα.
Το Μάη έκοψα επιδόματα και δώρα από όσους δουλεύουν στο δημόσιο τομέα.
Τον Ιούλη έφτιαξα ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα δίνει στο παιδί σου σύνταξη 300 ευρώ.
Τον Οκτώβρη αύξησα τις τιμές της ΔΕΗ για όσους καταναλώνουν λίγο ρεύμα, δηλαδή για τα νοικοκυριά, αλλά όχι για τις επιχειρήσεις.
Το Νοέμβρη, στον ιδιωτικό τομέα, επέτρεψα σε κάθε επιχείρηση να απολύει ευκολότερα και να φτιάχνει συμβάσεις με κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά.
Τώρα, Γενάρη-Φλεβάρη, αλλάζω τις δημόσιες συγκοινωνίες και τις κάνω λιγότερες και ακριβότερες, κλείνω νοσοκομεία, κολυμβητήρια και“συγχώνευω” σχολεία.

(Άσχετο: Δεν “πονάνε” πιο πολύ, τώρα που στα γράφω μαζεμένα Και σκέψου ότι δεν είναι ούτε τα μισά!)

Επιστρέφω.
Το θέμα είναι ότι θέλω να σου ομολογήσω κάτι: Ότι έχω ξαφνιαστεί με το πόσο καρτερικά τα υπομένεις όλα αυτά… Έχω ξαφνιαστεί με το πόσο καρτερικά κάθεσαι και -χωρίς ιδιαίτερη αντίδραση- υπομένεις ολόκληρο αυτόν το βιασμό της αξιοπρέπειάς σου. Να σου κόβω το μισθό και να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, άντε, πες ότι το καταλαβαίνω. Αλλά να σου κλείνω το σχολείο του παιδιού σου; Να σου κόβω την σύνταξη της μάνας σου; Τα φάρμακα του πατέρα σου;
Πραγματικά, πιστεύεις ότι “έφαγες” τόσα πολλά και την αξίζεις αυτή την“τιμωρία”;

[Αστειεύομαι. Δεν σε περνάω για ηλίθιο. Ειλικρινά σου μιλάω. Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα τα πάρεις στο κρανίο και θα προσπαθήσεις να με διώξεις από τη θέση μου. Σιγά λοιπόν μη κάτσω κι εγώ με σταυρωμένα τα χέρια. Την πάρτη μου θα κοιτάξω και θα με υπερασπιστώ βεβαίως βεβαίως]

Μέχρι τώρα πάντως, η επίσημη δικαιολογία, ότι δηλαδή όλες αυτές είναι αποφάσεις που παίρνονται από άλλους και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα, είναι μια δικαιολογία που φαίνεται να δουλεύει καλά. ΚAI βοηθάω στο να σε βιάζουν ανηλεώς, KAI εσύ νομίζεις ότι εγώ θα διώξω τους βιαστές σου.

[Έχω όμως και ανθρώπους που με βοηθούν, δεν είμαι μόνος μου. Έχω και συνδικαλιστές που σου λένε ότι με εικοσιτέσσερις ώρες απεργία θα με τρομάξεις. Έχω και υπουργούς που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα να κόψουν το μισθό του βλάκα που τους ψήφισε. Έχω και δημοσιογράφους που ΔΕΝ παρουσιάζουν για ποιο λόγο διαμαρτύρονται όσοι διαμαρτύρονται, αλλά μόνο το τι είδους προβλήματα δημιουργούν οι διαμαρτυρίες σε άλλους πολίτες. Και φυσικά, έχω και αστυνομικούς που μπορεί και να σκοτώσουν όποιον πολυδιαμαρτύρεται]

Το αγαπημένο μου φυσικά “εργαλείο” είναι οι ξένοι. Έχει πλάκα: Κόβεις μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, δικαιώματα, τα πάντα βρε παιδί μου, και μετά ρίχνεις το φταίξιμο σε άλλους. Ή για την ακρίβεια, βάζεις άλλους να το ρίξουν το φταίξιμο.

Αν είναι και σκουρόχρωμοι οι ”φταίχτες” ακόμα καλύτερα. Το φταίξιμο λοιπόν, ας πέσει σε όποιους έρχονται στη χώρα σου γιατί εκεί που μεγάλωσαν, ή γίνονται τα ίδια εδώ και καιρό ή γίνεται κανάς πόλεμος. Σαν τον ιδιοκτήτη του γηπέδου, που αυξάνει την τιμή του εισιτηρίου κατά 300% και οι οπαδοί των δύο ομάδων κάθονται και τσακώνονται για τοποιος έχει το καλύτερο σέντερ-φορ. ΕΓΩ λάου-λάου βοηθάω να κοπούν οι δουλειές, ΑΥΤΟΙ διαφημίζω ότι “τις παίρνουν”! Δεν είμαι ωραίος τύπος; Φυσικά και είμαι, αφού έχω βρει και τρόπο, αυτό το εργαλείο (τους “ξένους”) να το έχω στη διάθεσή μου συνέχεια!

Ο τρόπος αυτός, δεν είναι άλλος από τη συνθήκη “ΔουβλίνοΙΙ” της ΕΕ. Αυτή είναι μία συνθήκη που υπογράφηκε το 2003 και προβλέπει πώς όποτε συλλαμβάνεται “παράνομος” μετανάστης σε κάποια χώρα της Ευρώπης, αυτός επιστρέφεται στη χώρα από την οποία μπήκε στην Ευρώπη. Η οποία, στο 90% των περιπτώσεων είναι, σωστά μάντεψες, η Ελλάδα.

[Και μη ψαρώνεις όταν με ακούς να το παίζω “μεταναστόφιλος”: Τη συνθήκη “Δουβλίνο ΙΙ”, εγώ την υπέγραψα – ήμουν υπουργός εξωτερικών εκείνο το καιρό...]

Με απλά λόγια, από τη μία έχω υπογράψει ένα χαρτί που λέει πώς όποιος μετανάστης συλλαμβάνεται στην Ευρώπη θα επιστρέφει στην Ελλάδα, από την άλλη δεν δίνω σε κανέναν άσυλο για να μείνει εδώ. Παίζω με τις ζωές τους βρε αδερφάκι μου, πώς αλλιώς να σου το πω;

[Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, κρατάω και στρατό στις χώρες από τις οποίες έρχονται αυτοί οι άνθρωποι, συντηρώντας έναν πόλεμο που θα συνεχίζει να φέρνει κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους μετανάστες στην Ευρώπη, δηλαδή στην Ελλάδα]

Εμένα φυσικά δεν με χαλάει καθόλου όλο αυτό: ίσα ίσα που μεβολεύει. ΚΑΙ τους κρατάω συνέχεια στη χώρα, ΚΑΙ τους έχω χωρίς δικαιώματα και άσυλο, χωρίς δηλαδή δυνατότητα να ξεφύγουν από τη μοίρα του “φουκαρά”. Είπαμε, εμένα με νοιάζει να έχω:
α) συνέχεια κάποιους για να τους ρίχνω το φταίξιμο
β) εσένα να πολεμάς όσους γίνεται περισσότερους από τους συνανθρώπους σου.
Είπαμε. Το θέμα είναι να ξεχνάς ποιοι φταίνε για το βιασμό της αξιοπρέπειάς σου.

Γεια σου.
Είμαι ο βιαστής σου.

ΥΓ. Α ναι. Σχετικά με την απεργία πείνας των 300. Μου έκατσε καλά η φάση! “Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια”, που λέει κι ένας λαός με τον οποίο δεν έχω καμία επαφή. Πρώτον,ακούστηκαν -δυνατότερα από κάθε άλλη φορά- οι απόψεις που λένε ότι “για την κατάντια μας φταίνε οι ξένοι” (και εννοούν ότι φταίνε οι φτωχοί ξένοι). Απόψεις που ποτέ εγώ δεν τις εκφράζω, όμως με βολεύουν τόσο πολύ όταν ακούγονται! Δεύτερον, βρήκα και μια ωραία αφορμή να επιτεθώ και στο άσυλο.
Γιατί, εντάξει, ας μην κρυβόμαστε μωρέ: όταν θα έρθεις να με διώξεις απ’ την εξουσία, εγώ δεν θα κάτσω με σταυρωμένα χέρια. Θα σε κυνηγήσω μέχρι να ματώσεις.
Και άσυλο δεν θέλω να έχεις πουθενά.

[Κείμενο που μοιράστηκε στην πορεία αλληλεγγύης προς τους 300 απεργούς πείνας, την Πέμπτη 3/2 στην Ξάνθη]

το ειδαμε στο disorderisti