ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ?

Νύχτα του Αυγούστου με πανσέληνο και καλοκαιρινή ραστώνη. Στο δωμάτιο η ατμόσφαιρα αποπνικτική και χαώδης. Νιώθω τη ζέστη να με τυλίγει σαν ανάσα φλεγόμενου ηφαιστείου και ριπές νεογέννητης λάβας να γεμίζουν κάθε μου κύτταρο.
Οι ειδήσεις να μεταδίδουν μελαγχολικά την οδύνη, την απελπισία, τον πόλεμο. Η οθόνη κοκκινίζει από αθώο αίμα…
Ποσό αίμα μπορεί να ρουφήξει αυτή η γη άραγε…;
                                         
 Νιώθω εγκλωβισμένος σ’ έναν αόρατο ιστό αράχνης και το ξαφνικό τσίμπημα του σκορπιού μου κόβει στα δυο την ανάσα!
Οι τοίχοι  με κοιτούν ειρωνικά και μου δείχνουν χαιρέκακα τα όρια της ελευθερίας μου. Ποσό  θα ήθελα τούτη την ώρα να ξεφύγω σαν ένα δάκρυ…
Συνεχίζω να παρακολουθώ ειδήσεις κι αρχίζω να τρελαίνομαι.
Εν δυνάμει με θεωρούν τρομοκράτη και στο όνομα της τρομοκρατίας με τρομοκρατούν. Στο όνομα της ελευθερίας με παρακολουθούν…και στο όνομα της οικονομίας με φορολογούν.
Είναι ΒΕΒΑΙΟ…θέλουν να πεθάνω… μα να πεθάνω σαν άνθρωπος…
ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ:
Εγώ διέλυσα την ‘’Γιουγκοσλαβία’’;;
Εγώ έφερα την παγκόσμια οικονομική κρίση;;
Εγώ εκμεταλλεύομαι τα πετρέλαια;;
Εγώ διατηρώ πυρηνικά οπλοστάσια;;
Εγώ καταστρέφω τη φύση;;
Εγώ φταίω για την ανεργία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια,
Την κοροϊδία...;;;
Εγώ φταίω που κάποιοι δημιουργούν πρότυπα ‘καρικατούρες’ προτρέποντας τους νέους να γίνουν σκλάβοι ενός εφήμερου ονείρου με ημερομηνία αρρωστημένης λήξης;
Εγώ φταίω που ο πλανήτης μου έχει γυρίσει την πλάτη; Η δική μου ανάσα τον έκαψε…;;!
Είναι ΒΕΒΑΙΟ...θέλουν να πεθάνω…μα να πεθάνω σαν άνθρωπος…
Τη λέξη παγκοσμιοποίηση την ερμήνευσα σαν ένα υγιές συναίσθημα. Ποσό λάθος έκανα…γιατί αποδείχτηκε πως είναι το παγκόσμιο κέρδος  των λίγων...Ένας παγκόσμιος έλεγχος στις τσέπες κ τις συνειδήσεις μας!
Και απ’ την άλλη οι ηγέτες μας…Ηγέτες που εμείς επιλέξαμε;
΄΄ΗΓΕΤΕΣ΄΄: Μόνο γέλια και θλίψη προκαλεί αυτή η λέξη. Και μια διάθεση για φτύσιμο! Ηγέτες και παρατρεχάμενοι που μας ταΐζουν παραμύθι, μας γεμίζουν ελπίδα μόνο κ μόνο για τη δική τους καλοπέραση…και όλοι οι υπόλοιποι στην πείνα, την στέρηση και τελικά σ’ ένα πένητα και αργό θάνατο! Ηγέτες με γνώσεις, υποτροφίες και περγαμηνές που πέρασαν από τα καλυτέρα πανεπιστήμια! Μόνο που η καρδιά τους ξέχασε να περάσει απ’ το δημοτικό…
Πνίγομαι! Ξαφνικά το δωμάτιο μικραίνει…γίνεται μια στάλα...Θέλω να φύγω, θέλω να περπατήσω κι αν είμαι τυχερός να αναπνεύσω λίγο καθαρό αερα. Ειμαι στο δρομο για το κοντινοτερο πάρκο…
Αυτοί οι άνθρωποι μου στερούν την ελευθερία, σκέφτηκα…Μου ρυθμίζουν την τσέπη...Μου αλλοιώνουν τις αισθήσεις και θέλουν να πεθάνω. Μα να πεθάνω σαν άνθρωπος…
Περπατώντας στους πνιγηρούς δρόμους, προσπερνώντας επιγραφές από νέον και πλαστικές καρέκλες, νιώθω μια αόρατη ηδονή να χαράζει τον ουρανό σε μέγεθος αστραπής. Ιδρώτας και σπέρμα σαν δυο μικροί ήρωες προσπαθούν απελπισμένα  να δώσουν ζωή κι ελπίδα σε αυτό το μίζερο στρατόπεδο συγκέντρωσης που λέγεται πόλη.
Μια στιλβίζουσα λάμψη ξαφνικά με τυφλώνει...Κοιτάζω ψηλά και τι να δω…ένα φεγγάρι…ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι…ΕΛΕΥΘΕΡΟ-ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟ-ΗΔΟΝΙΚΟ…Και μια μυρωδιά γρατζουνά απαλά τις χορδές της ψυχής μας…Ψάχνω απελπισμένα να θυμηθώ...και φτάνοντας στα παιδικά μου χρόνια το βρίσκω…
Μα ναι, είναι το γιασεμί. Ξέρετε τι είναι το γιασεμί; Δεν είναι δέντρο, δεν είναι φυτό. Είναι μια ρίζα που ερωτεύεται έναν μαντρότοιχο! Ένα γιασεμί στην Αθήνα…Ένας μαντρότοιχος στην Αθήνα…αγκαλιασμένα με πάθος κ προσοχή να μην πονέσουν το ένα το άλλο. Αποφασισμένα να μείνουν αγκαλιασμένα προστατεύοντας τον έρωτα τους μέχρι κάποια  μπουλντόζα να γίνει δήμιος τους, καταστρέφοντας το τελευταίο σύνορο. Κατάλοιπα μιας άλλης γοητευτικής και χαμογελαστής εποχής με όνειρα ασπρόμαυρα.
Και τότε σκέφτηκα… τώρα είναι η στιγμή να πεθάνω…ανάμεσα στο γιασεμί και στο φεγγάρι…να πεθάνω σαν ΑΝΘΡΩΠΟΣ...ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ-ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΣ-ΗΔΟΝΙΚΟΣ…!






ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΝΥΧΤΑ!




by IOANNIS DAOUTIS  (ioannisdaoutis@yahoo.gr)