Οι λαοί της Ευρώπης ως άλλος Χριστός ενεδύθησαν την χλαμύδα, φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι και κουβαλούν τον σταυρό στην πορεία προς τον Γολγοθά οδεύοντας προς την σταύρωση.
Με τούτο το μαρτύριο μόνο συγκρίνεται η πορεία των λαών όλου του κόσμου.
Η γηραιά ήπειρος μεταβάλλεται ξαφνικά σε κοινωνική και πολιτική κόλαση.
Στην Γαλλία ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους εναντίον των μέτρων Σαρκοζί για το ασφαλιστικό. Απεργία ετοιμάζουν στην Ιταλία κατά των μέτρων Μπερλουσκόνι . Με μία ψήφο διαφορά διασώθηκε η κυβέρνηση Θαπατέρο στην Ισπανία. Αιτία οι δεξιοί καταλανοί εθνικιστές που απείχαν της ψηφοφορίας και οι ομοϊδεάτες τους από τις Κανάριες νήσους. Ένας από τους δεκατρείς να ψήφιζε κατά θα κατέρρεε η σοσιαλιστική κυβέρνηση. Διασώθηκε επίσης από πρόταση μομφής ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Πορτογαλίας Ζοζέ Σόκρατες.
Ποιος θα φανταζόταν πριν λίγα χρόνια πως αυτός ο σοσιαλισμός θα ήταν η κερκόπορτα για έναν άναρχο, άκρατο και άπληστο καπιταλισμό.
Αυτή την στιγμή επιχειρείται μια βίαιη ανακατανομή του πλούτου σε βάρος των οικονομικά ασθενέστερων. Στραγγίζουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες για να πάρουν από εργαζόμενους και συνταξιούχους τα τρισεκατομμύρια που έχασαν στον χρηματιστηριακό τους «τζόγο». Στον δικό τους «τζόγο», στο δικό τους παιχνίδι Διότι ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος αποδεχόμενοι επιπόλαια την μοίρα τους ουδέποτε γνώριζαν τι θα πει χρηματιστήριο, τι θα πει επένδυση, τι θα πει χλιδή, τι θα πει εξουσία, τι θα πει χορηγία. Το ψυγείο τους να έχει τα απαραίτητα ήθελαν μόνο.
Το πολιτικό σύστημα λοιπόν των ΑΝ-ΑΞΙΩΝ θέλει πίσω όλες τις εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Θέλουν τον εργαζόμενο από την δουλειά στον τάφο. Γι’ αυτό αυξάνουν την ηλικία συνταξιοδότησης και τα χρόνια των ασφαλιστικών εισφορών. Το θεωρούν φυσικό αφού αυξήθηκε το προσδόκιμο ζωής. Και ρωτάω εγώ, το θέμα είναι το προσδόκιμο ζωής ή η δυνατότητα για εργασία.
Δηλαδή ένας άνθρωπος 65 χρονών σήμερα επειδή θα ζήσει έστω έως τα 90 θα μπορεί να χειρίζεται κομπρεσέρ, να οδηγεί με ασφάλεια λεωφορείο, να ανεβαίνει στην σκαλωσιά, να έχει την ευθύνη ενός αεροσκάφους ή την ευθύνη μιας χώρας;
Μας έχουν απογοητεύσει και νεότεροι…
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κανέναν δεν ενδιαφέρει η αγοραστική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων, για τον απλούστατο λόγο ότι την πολιτική τους την υπαγορεύει το χρηματιστηριακό κεφάλαιο και όχι το παραγωγικό, και αυτό όσο και αν ωφελεί τους επιχειρηματίες, η απληστία και ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που φέρνει σε αδιέξοδο τα ίδια τα μεγαθήρια του παραγωγικού κεφαλαίου, που απλά σημαίνει ότι όταν μαλώνουν τα βουβάλια στον βάλτο την πληρώνουν τα βατράχια.
Την λύση μπορεί να δώσει μόνο η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών και των λαών, ταυτόχρονα με κοινό νου και με κοινή συνείδηση. Δεν είμαστε ούτε έντομα, ούτε λαδιά στον κολάρο κανενός.
Το σύνθημα είναι δεν σε ψήφισα, δεν σε πίστεψα, δεν σε έκλεψα, δεν σε πληρώνω.
Ας ήταν να φυσήξει ένας άνεμος να χωθεί στα μυαλά των ανθρώπων όλης της γης ώστε να νιώσουν ενωμένοι, δυνατοί. Αυτόνομοι και αυτάρκεις μπορούμε και μόνοι μας να γίνουμε ο καθένας μια μικρή κυβέρνηση με κοινό περί δικαίου αίσθημα, όπου η προσφορά θα είναι το ζητούμενο και όχι η εξαπάτηση. Να αποφύγουμε να ζούμε σε μια κοινωνία που όπως είπε και ο μαύρος αρχιεπίσκοπος εκεί στο μακρινό Γιοχάνεσμπουργκ, κάνοντας την πικρή διαπίστωση ότι ο νόμος είναι ένα φίδι που δαγκώνει όποιον δεν φοράει μπότες…
ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΟΥΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου