Η ιστορία γράφεται καθημερινά και καθημερινά μας διδάσκει.
Το θέμα είναι πόσο καλοί μαθητές είμαστε.
Αναφέρομαι στην σημερινή πραγματικότητα που βιώνει το κράτος της Ιρλανδίας.
Οι πολίτες αυτής της χώρας, παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του άκρατου και άναρχου νεοφιλελευθερισμού, έζησαν την παραζάλη του καπιταλισμού, και τώρα ήρθε η ώρα της επιστροφής στην πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα να πληρώσουν.
Το όνειρο τελείωσε και το ξύπνημα είναι οδυνηρό. Οι Ιρλανδοί παραδόθηκαν χωρίς μάχη, δίχως γιατί και καμιά απορία.
Κουβαλώντας – ιστορικά την επί αιώνες υποταγή στους Άγγλους έσκυψαν το κεφάλι αδιαμαρτύρητα και η κυβέρνηση ως άλλος δήμιος ολοκλήρωσε την ποινή της εκτέλεσης.
Στα χρόνια της ευμάρειας οι Ιρλανδοί τραπεζίτες είναι αυτοί που πλούτισαν. Τώρα οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα.
Αρχικά έγινε μείωση μισθών κατά 7% και στην συνέχεια νέα μείωση έως 15%. Επίσης μείωση ή κατάργηση κάθε επιδόματος στις οικονομικά ασθενέστερες τάξεις.
Αυτή είναι πραγματική λιτότητα πανηγύρισε το Βρετανικό “economist”.
Στον αντίποδα η Ισλανδία.
Η οποία ξεσηκώθηκε, αντέδρασε, αρνήθηκε.
Ιρλανδία – Ισλανδία.
Ένα γράμμα χωρίζει αυτές τις δύο χώρες και πολύ αξιοπρέπεια.
Το Λονδίνο και η Χάγη ένεκα του χάους που δημιούργησε η κατάρευση της Ισλανδικής τράπεζας, ιδιωτικής φυσικά, της οποίας οι καταθέσεις προέρχονται κυρίως από Βρετανία και Ολλανδία απαίτησαν το τίμημα να το πληρώσει ο Ισλανδικός λαός.
Ζητούν το 1/3 του Α.Ε.Π και μάλιστα με τόκο 5.5% για δεκαπέντε έτη.
Η κεντροαριστερή κυβέρνηση είπε «ναι».
Ο ισλανδικός λαός είπε «όχι».
Για πρώτη φορά ένας λαός ξεσηκώνεται και βροντοφωνάζει «ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ».
Το χρέος της Ισλανδίας είναι σχετικά ασήμαντο, γύρω στα 3.5 δις ευρώ.
Το 1/100 από το ποσό που θα δανειστεί η Βρετανία για τα επόμενα 2 έτη.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι το χρέος αυτό καθ’ αυτό, αλλά το ότι μια μικρή χώρα μπορεί να αντιδρά, να διαμαρτύρεται, να διαπραγματεύεται και να λέει όχι στις εντολές των μεγάλων κρατών, και αυτό είναι πολύ κακό παράδειγμα για να το αφήσουν οι ισχυροί να εξελιχθεί.
Την απόφαση πάντως θα την πάρει ο λαός που απαίτησε και πέτυχε την προκήρυξη δημοψηφίσματος την 20η Φεβρουαρίου.
Η Ελλάδα άραγε ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει. Θα συμμορφωθεί πειθήνια προς την Ευρωπαϊκή Ένωση ή θα αντιδράσει?
Ο λαός τι γνώμη έχει? Ρωτάει κανείς?
Τελειώνοντας θα ήθελα να προσθέσω πως αυτό το παγκόσμιο οικονομικό δυστύχημα δεν είναι τεχνητό όπως διαδίδεται.
Είναι η φυσική συνέχεια και συνέπεια της αρχής του τέλους ενός άναρχου και ασύδοτου καπιταλισμού.
Η πάλη των τάξεων η οποία αποτελεί την αφετηρία και τον μοχλό για την ύπαρξη του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος, ήρθε η ώρα να παραδώσει την σκυτάλη σε μια νέα Ατάξικη κοινωνία.
Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε σε επόμενο φύλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου